اى محبوب دلها!

تمام هستی ‏ام را خاک قدمت می ‏کنم

تا شاید نظرى به جاده دلم بیندازى ،

چرا که تو آفتاب یقینى، که امید فرداها هستى،

 تو بهار رؤیایى که مانند طراوت

گل ‏سرخ می ‏مانى و نرم و سبز و لطیفى ،

 تو معنى کلمات آسمانى هستی که

دستهایش براى آمدنت به زمین دعا می ‏کند.

اى تجسّم مهربانى!

غیرت آفتاب و جلوه زیبایى ماه تو را توصیف می ‏کنند

و نفس آب تو رامعنى می ‏کند

و نبض خورشید تو را وصف می ‏کند.

خوب می ‏دانم که تو می ‏آیى؛

آرى تو می ‏آیى همانطور که وعده کرده ‏اى و آنگاه است

که کلمه انتظار را از لغتنامه ‏ها پاک خواهیم کرد.

پس اى تمام زیبایى!

بیا تا براى همیشه فریادرس عاشقان موعود باشى

این دیده نیست قابل دیدار روی تو
چشمی دگر بده که تماشا کنم تو را
تو در میان جمعی و من در تفکّرم
کاندر کجا روم و پیدا کنم تو را.