امروزه از آموزش و یادگیری ،به عنوان یک رویداد فرهنگی آن هم از نوع پیچیده، یاد می شود. آموزش و یادگیری در بستری از فرهنگ وفعالیت فرهنگی، اتفاق می افتد؛ و نتیجه ای راهم که ارائه می کند، خود یک رویداد فرهنگی است....
با کمی دقت در اطراف خود به این مساله پی می بریم که بسیاری از رفتارها و سوء رفتارهای فردی واجتماعی ریشه در فرهنگ آموزش دارد. به عنوان مثال همه ما نماز می خوانیم زیرا همان وقتی که نوزادی بیش نبودیم مادر وپدر خود را بر سجاده نماز دیدیم و یا چشم باز کردیم وآنها را سر سفره سحری دیدیم در حالی که رادیو دعای سحر پخش میکرد. اما چند بار پدر و مادرمان را مشغول خواندن قرآن دیدیم ؟ و بچه های ما پدر ومادر ومعلم خود را مشغول تلاوت و توجه به قرآن دیدند ؟ ...
با توجه به آنچه گفته شد توجه جدی به ‹‹ فرهنگ آموزش قرآن ›› به عنوان یک نگاه جدید با هدف آسیب شناسی و نقد و بررسی فعالیت های آموزشی ، پژوهشی و ترویجی قرآنی کشور ضروری می نماید.
با توجه به نگاه فرهنگی به مقوله آموزش قرآن،می توان به نقد ساختارهای موجود، اصلاح محتوای آموزشی و ارائه تصویر مناسب الگوهای برتر پرداخت... .
در چنین نگاهی دیگر تنها معلمین و دروس دینی وقرآن متکفل امر خطیر تعلیم وتربیت اسلامی وقرآنی که مد نظر امام راحل بود، نیستند. بلکه همه دروس وهمه معلمان و دبیران اعم از ریاضی ، علوم تجربی، حرفه وفن ، زیست شناسی وفیزیک وشیمی و... در حد خود در این زمینه دارای سهم و وظیفه هستند... .
رویکرد فرهنگ آموزش یک رویکرد جدید نیست ،بلکه قرآن کریم نیز چنین رویکردی دارد. راز جاودانگی قرآن نیز همین نگاه فرهنگ آموزشی است.
